Παρακάτω είναι μια παλιά ιστορία που ξαναδημοσιεύουμε διότι θεωρούμε ότι είναι ιδιαίτερα επίκαιρη.
Έλληνας φίλος, που μεγάλωσε στην Αφρική, μου αφηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία:
Ο πατέρας του προσέλαβε ως επιστάτη στην φυτεία τους στην Ταγκανίκα κάποιον άλλο Έλληνα μετανάστη. Στην περίμετρο της φυτείας ζούσε μια αγέλη μπαμπουίνων, οι λεγόμενοι κυνοκέφαλοι, λόγω της εμφάνισης του κρανίου τους αλλά και κοκκινόκωλοι καλούμενοι εκ του χρώματος των οπισθίων τους, τα οποία επιδεικνύουν αποτρεπτικώς στους εχθρούς και ως ερωτικό κάλεσμα στους φίλους. Συλλέγουν για τροφή τους καρπούς και ρίζες κι ενίοτε κυνηγούν και μικρά ζώα. Η κοινότητα των εν λόγω πιθήκων χαρακτηρίζεται αφ’ ενός μεν από την καλή οργάνωση και αλληλεγγύη των μελών της, αφ’ ετέρου δε από το θορυβώδες της συμπεριφοράς τους. Ο καινούργιος επιστάτης λοιπόν ενοχλημένος από τις ηχηρές κραυγές των πιθηκίσιων διαπληκτισμών και ερώτων που λάμβαναν χώρα πλησίον του ενδιαιτήματος του νυχθημερόν, μια ωραία πρωΐα βγήκε στο κατώφλι του έξαλλος από την φασαρία και με ένα κυνηγετικό τυφέκιο σκότωσε έναν μπαμπουίνο, την ώρα που αυτός εν οχεία έγνεφε με τα ερυθρά οπίσθια του σε κάποιον άλλο. Μετά από λίγες μέρες ο επιστάτης έκανε το σφάλμα να απομακρυνθεί πεζός λίγες δεκάδες μέτρα από την φυτεία και λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου από τους ενεδρεύοντες και μη επιλήσμονες μπαμπουίνους, οι οποίοι και με τα τέσσερα χέρια εκδικήθηκαν τον θάνατο του συντρόφου του.
Ο δυστυχής επιστάτης υπερφίαλα φερόμενος, λόγω της ανθρώπινης υποστάσεως του, τιμώρησε την διατάραξη της ησυχίας του με την εξόντωση της πιθηκίσιας υπόστασης του μακαρίτη θορυβούντος μπαμπουίνου. Ήτοι ο εν λόγω άνθρωπος επέβαλε τιμωρία δυσανάλογη με το «έγκλημα» και υποτίμησε την αλληλεγγύη και την νοημοσύνη των πιθήκων, οι οποίοι κοινώς «του την φύλαξαν» και τον έστειλαν εις τόπον χλοερόν, εις τόπον αναψύξεως. Ο φίλος μου μάλιστα μου είπε ότι έκτοτε ουδείς επιστάτης ή άλλος άτριχος όρθιος πίθηκος αποτόλμησε να σκοτώσει μπαμπουίνο γιατί θορυβούσε, περιοριζόμενοι όλοι σε φωνές και χειρονομίες για να απομακρύνουν τους ενοχλητικούς, οι οποίοι απαντούσαν με ανάλογες πιθηκίσιες κραυγές και χειρονομίες. Πιθηκίσια αποτροπή με λίγα λόγια.
Το γεγονός αυτό είναι εντυπωσιακό, αφού αποδεικνύει ότι ακόμη κι οι κοκκινόκωλες μαϊμούδες δεν λησμονούν το χρέος προς τους συντρόφους τους, έχουν μνήμη, στοιχειώδη νοημοσύνη και τιμωρούν τους εχθρούς τους.
Σήμερα στην Ελλάδα συναντά κανείς ένα εκφυλισμένο είδος ορθίων άτριχων πιθήκων, οι οποίοι διαφέρουν τα μέγιστα από τους ανωτέρω μπαμπουίνους. Κατά πρώτον, σπανίως καταβάλουν την παραμικρή προσπάθεια για την συλλογή της τροφή τους, αντιθέτως ζουν παρασιτικά εξαρτώμενοι από τρίτους, συνήθως ισχυρούς, τους οποίους υπηρετούν και ξεψειριάζουν τις ώρες της ραστώνης. Κατά δεύτερον, όχι μόνον δεν αισθάνονται χρέος αλληλεγγύης προς τους συντρόφους τους αλλά αντιθέτως έλκονται ακαταμάχητα από τους εχθρούς τους, στους οποίους όχι μόνον δεν αντιστέκονται, ακόμη κι αν είναι φονιάδες και κλέφτες, αλλά γίνονται έξαλλοι όταν μέλη της αγέλης τους τολμήσουν να αντισταθούν στην απειλή και την βία των εχθρών. Τότε χοροπηδούν γύρω – γύρω σείοντας τις μικρές γροθιές τους και ουρλιάζουν προς αυτούς που εξακολουθούν να καθοδηγούνται από τους Φυσικούς Νόμους της Επιβίωσης, της Αλληλεγγύης και της Άμυνας. Το είδος αυτό είναι μια μορφή μεταπιθήκων, οι λεγόμενοι βοηθητικοί πίθηκοι (Auxiliary Apes).
Στρατιές επιστημόνων όλων των κλάδων ερευνούν ματαίως ως τώρα τα αίτια αυτής της μετάλλαξης. Τι να είναι άραγε αυτό που έκαμψε στα γονίδια των ανωτέρω τα αισθήματα αυτοάμυνας, αλληλεγγύης και συλλογικότητας που διαθέτει και ο τελευταίος μπαμπουίνος; Ο κάθε πίθηκος είναι ικανός και πρόθυμος να κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει τον όμοιο του στους κινδύνους. Σε κάθε περίπτωση όμως, θα ήταν αδιανόητο ακόμη και για την τελευταία μαϊμού που κρέμεται ανάποδα, να συνταχθεί με τους εχθρούς της αγέλης της, να βοηθήσει τις ύαινες και τις λεοπαρδάλεις και να περνά δουλοπρεπώς τις ώρες της ξεψειριάζοντας τα λιοντάρια και τους γατόπαρδους. Το εκπληκτικό βέβαια είναι ότι αυτοί οι άτριχοι πίθηκοι θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους από τις αξιοπρεπέστατες κοκκινόκωλες μαϊμούδες και συχνά κανείς στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο βλέπει το παράδοξο θέαμα του άτριχου μεταλλαγμένου απ’ έξω απ’ το κλουβί και του περήφανου μπαμπουίνου μέσα. Αν μπορούσε να καταλάβει ο δυστυχής μπαμπουίνος, θα χτυπούσε το κεφάλι του και με τα τέσσερα χέρια του.
Πιστεύω λοιπόν ότι θα πρέπει να ανεγείρουμε ένα μνημείο στον Άγνωστο Μπαμπουίνο, ως φόρο τιμής στην αλληλεγγύη και το μαχητικό αμυντικό πνεύμα της Φυλής τους. Επειδή όμως φοβάμαι ότι πάλι θα μας κατηγορήσουν για εθνικιστές και ρατσιστές, αφού θα θεωρηθεί ότι έτσι αγνοούμε τόσα άλλα είδη και υποείδη και εξυμνούμε την Βία και τον Πόλεμο, γι’ αυτό λοιπόν προτείνω να ανεγείρουμε συμβιβαστικώς ένα κοινό μνημείο στην Άγνωστη Μαϊμού και στους Φίλους των Αρπακτικών. Έτσι θα είναι όλοι ικανοποιημένοι, πατριώτες και δοσίλογοι.
